Podczas II wojny światowej Wielka Brytania i jej armie Wspólnoty Narodów używały ogromnej liczby niewielkich, w pełni gąsienicowych transporterów broni, podczas gdy siły amerykańskie i niemieckie polegały głównie na pojazdach półgąsienicowych i transporcie kołowym. Rozwój tych w pełni gąsienicowych lotniskowców datuje się na rok 1925, kiedy major (później generał porucznik Sir Gifford) Martel skonstruował jednoosobową „tankette”, aby zainteresować Brytyjskie Biuro Zakupów Wojennych. Od tego czasu wariacje składały się z transportera karabinu maszynowego, transportera moździerza, lekkiego traktora itp. Broń ta została zbudowana przez kilka firm i chociaż zbudowana do określonych celów, służyła w pierwszych dniach konfliktu. Doświadczenia na froncie wykazały jednak potrzebę pojazdu wielozadaniowego, zdolnego do wykonywania wielu zadań. Tak więc Universal Carrier Mk. ja i ulepszony Mk. II powstał około 1940 roku. Universal Carrier miał otwarty górny przedział załogowy po obu stronach przedziału silnikowego i lekko opancerzoną nadbudówkę. Silnik Ford V-8-cylindrowy wytwarzał 85 koni mechanicznych i zapewniał prędkość maksymalną 48 km/h.
 
 Uzbrojenie i sztauowanie różniły się w zależności od misji, ale najczęściej przewoził zaprojektowany przez Czechów lekki karabin maszynowy Bren 0,303 cala (zmodyfikowany i wyprodukowany przez Enfield) oraz trochę innej broni strzeleckiej. Dzięki swojej wysokiej mobilności i zdolności adaptacyjnych Universal Carrier okazał się zadowalający podczas całego konfliktu, od afrykańskiej pustyni po kampanię europejską.